Kefir to mleczny napój pochodzący z Azji Centralnej. Znany jest również jako “kefir tybetański”.
Kefir jest produkowany za pomocą specjalnej mezofilnej kultury (fermentuje w temperaturze pokojowej) “tybetańskich grzybów kefirowych” oraz samego mleka (roślinne mleko też jest możliwe).
Ziarna kefiru (granulki) z tybetańskiego grzyba składają się z:
- macierzy egzopolisacharydowej – specjalnej substancji, w której bakterie i drożdże istnieją w symbiozie. Dzięki “grzybowi” zachodzi fermentacja mleka z wydzieleniem enzymatycznie rozszczepionych fragmentów peptydowych, z których niektóre, jak wykazano, mają bezpośrednie efekty kliniczne w leczeniu niektórych poważnych chorób.
TO JEST CIEKAWE:
- Tybetański kefir ma unikalną zdolność fermentowania w grubym jelicie niedotrawionych składników pokarmu i sprawiania, że substancje z nich są bardziej biodostępne dla ciebie!
- Zawiera takie organiczne związki jak GABA i GABA, które są potężnymi neuroprzekaźnikami, regulującymi układ nerwowy i mającymi działanie uspokajające.
Kefir zawiera znacznie więcej szczepów korzystnych bakterii niż inne kulturowane produkty, takie jak na przykład jogurt.
Komu, ile i kiedy pić kefir z grzybka tybetańskiego
Żywy kefir tybetański to prawdziwa skarbnica mikroelementów. Zdobył on uznanie w profilaktyce różnych chorób, co potwierdzają badania naukowe. Jeżeli chodzi o dawkowanie i czas kuracji kefirem, to wszystko zależy od indywidualnego stanu zdrowia. Możesz polegać na własnych odczuciach czy też skonsultować się z lekarzem rodzinnym dla bardziej spersonalizowanych zaleceń.
Zastosowanie kefiru tybetańskiego w profilaktyce i leczeniu
Kiedy rozważamy leczenie kefirem, warto zwrócić uwagę na ogólną kondycję mikrobiomu pacjenta. Kefir ma szereg korzystnych efektów na organizm: od działania hamującego i modulowania układu odpornościowego po właściwości antybakteryjne, przeciwwirusowe i antynowotworowe. Co więcej, kefir zawiera peptydy o udowodnionym działaniu klinicznym.
Spożycie kefira tybetańskiego, w kontekście kompleksowego podejścia do leczenia, może mieć pozytywny wpływ na przebieg niektórych chorób:
- cukrzyca,
- nowotwory,
- zespół jelita drażliwego,
- wrzodziejące zapalenie jelita grubego,
- choroba Crohna,
- i wiele innych.
Fermentacja ziaren kefira w mleku zwierzęcym może także poprawić biodostępność wielu istotnych mikroelementów, w tym wapnia (co ma pozytywny wpływ w leczeniu osteoporozy).
Kto powinien unikać kefiru tybetańskiego?
Generalnie, kefir jest polecany dla większości ludzi. Jednak są wyjątki:
- Osoby z zespołem nadmiernego wzrostu bakteryjnego (SIBO, z ang. Small Intestinal Bacterial Overgrowth), na przykład z nadmiernym rozwojem drożdży Candida, zwłaszcza w okresach zaostrzeń. Dlatego, jeśli walczysz z takimi problemami, lepiej ogranicz spożycie kefira i innych fermentowanych produktów, albo przygotuj je w inny sposób;
- Ostre potwierdzone stany zapalne w organizmie (na przykład ostre wrzody);
- Zalecenie lekarza o unikaniu produktów fermentowanych z różnych powodów (nieznośność histaminy, protokół żywieniowy związany z chorobą autoimmunologiczną czy innym specjalistycznym podejściem do diety).
Zanim zaczniesz leczenie czy profilaktykę za pomocą kefiru, skonsultuj się ze swoim lekarzem rodzinnym lub specjalistą w celu wykluczenia przeciwwskazań i indywidualnej nietolerancji na składniki użyte do przygotowania produktu.
Tybetański grzyb: strukrura i skład kultury
Tybetański grzyb kefirowy, znany również jako granulki/ziarenka, to elastyczne, sprężyste skupiska, które wyglądają jak małe kwiatostany kalafiora.
Zawierają one społeczność bakterii i komórek grzybowych, nazywaną “scoby”, składającą się z co najmniej 30 różnych typów żywych mikroorganizmów (bakterie mlekowe i octowe, a także inne bakterie i drożdże), które współistnieją w symbiotycznej matrycy na powierzchni złożonego polisacharydu z jądrem kazeinowym.
W miarę fermentacji przez ziarenka tybetańskiego grzyba kefirowego, mleko stopniowo się zagęszcza i w zależności od czasu trwania procesu, smak końcowego produktu może się różnić od delikatnego do wyjątkowo cierpkiego (niektórzy porównują ten smak nawet do ostrego i “musującego”).
Symbiotyczna struktura tego “grzyba” ma zdolność do rozdzielania składników odżywczych, koordynowania rozwoju komórek, tworząc wyjątkową formę, którą nie nazwiesz mikroskopijną.
Biologia “ziaren kefiru” jest bardzo fascynująca. Jest to symbiotyczna istota, w której produkty metabolizmu jednych mikroorganizmów są używane do wzrostu innych.
Symbioza bakterie i drożdże kultury
Dane pokazują, że w skład konsorcjum kefirowych grzybów wchodzą bakterie mlekowe różnych grup fizjologicznych, zdolne do używania zarówno laktozy, jak i węglowodanów – produktów jej hydrolizy, dla fermentacji mlekowej. Badania wykazały, że głównym producentem w systemie są bakterie mlekowe, aktywnie używające laktozy do fermentacji mlekowej. Inne mikroorganizmy wykorzystują produkty metabolizmu laktozy (glukozę i galaktozę) i mogą istnieć w kooperacji, tworząc silną symbiotyczną więź w ciele “grzyba”.
Według danych literaturowych, w grzybie kefirowym zawarte są ponad 50 różnych typów mikroorganizmów.
W grzybku kefirowym około 95% stanowią bakterie z rodzaju Lactobacillus (nadają kefirowi kwaśny smak przez wydzielanie kwasów organicznych i mają działanie antymikrobowe wobec wielu patogenów i mikroorganizmów warunkowo patogennych). Pozostałe 5% to Lactococcus.
Jeśli chodzi o grzyby i drożdże, 97% to Kazachstania exigua, 1,1% Dekkera bruxellensis i 1,5% Kluyveromyces marxianus. Te organizmy wydzielają niewielkie ilości alkoholu do kefiru, w granicach od 0,5 do 1%.
Badania mikroflory grzybków kefirowych wykazały, że liczba komórek drożdżowych (które mogą metabolizować laktozę w warunkach aerobowych, czyli z dostępem do tlenu) była prawie dziesięciokrotnie mniejsza niż liczba bakterii.
Mikroflora kefira i zakwasu kefirowego składa się z co najmniej pięciu funkcjonalnych grup wpływających na jakość produktu:
- Laktokoki, głównie to Lactococcus lactis subsp. lactis, L. lactis subsp. cremoris;
- Laktokoki fermentujące cytryniany i Leuconostoc – L. lactis subsp. lactis biovar diacetylactis, Leuconostoc mesenteroides subsp. dextranicum;
- Mezofilne i termofilne bakterie mlekowe – L. kefirafaciens, L. casei, L. rhamnosus, L. plantarum, L. kefir, L. acidophilus, L. brevis;
- Drożdże, Kluyveromyces marxianus var. marxianus, Kazachstania exigua, Saccaromyces sereviasiae;
- Bakterie octowe, Acetobacter aceti.
Skład kultur kefira może być zróżnicowany w zależności od warunków i miejsca hodowli. Oznacza to, że społeczność bakterii mlekowych i drożdży może znacznie różnić się w różnych partiach kefira, hodowanych w różnych lokalizacjach przez różne osoby.
Symbioza drożdży i bakterii, które są obecne w grzybkach kefirowych i są hodowane przez dłuższy okres czasu, utrudnia proces identyfikacji gatunków. Wymaga to zaawansowanych metod molekularnych.
Tybetański kefir z różnorodnym składem bakterii i drożdży, wyhodowany za pomocą “grzybka”, okazał się najskuteczniejszy klinicznie w porównaniu z preparatami zawierającymi izolowane i hodowane szczepy bakterii.
Kefiran to polisacharyd produkowany przez specyficzne laktobakterie zawarte w kefirowych grzybkach. Ten kompleksowy cukier działa jako macierz, umożliwiającą immobilizację i utrzymanie komórek mikrobiologicznych w grzybach kefirowych, które uczestniczą w procesie fermentacji mleka.
Zalety Kefiranu
Badania potwierdzają , że kefiran ma wiele korzystnych właściwości, takich jak działanie przeciwbakteryjne, antynowotworowe, modulujące układ odpornościowy, przeciwzapalne i gojące rany. Zwiększa on oporność probiotycznych laktobakterii na antybiotyki i ich zdolności do przylegania i kolonizacji jelit.
W ostatnich latach rośnie zainteresowanie badaczy naturalnymi środkami zagęszczającymi, w tym polisacharydami produkowanymi przez bakterie mlekowe, które są uznawane za bezpieczne według klasyfikacji GRAS (General Recognized As Safe).
Polisacharydy wyprodukowane przez laktobakterie były wykorzystywane w diecie ludzkiej przez wiele wieków, ponieważ wpływają na jakość produktów mlecznych, takich jak kefir, jogurt, ser czy kumys, poprawiając ich konsystencję, właściwości wodochłonne i trwałość.
Według różnych badań, kefiran charakteryzuje się wysoką aktywnością biologiczną, zwiększa enzymatyczną aktywność przewodu pokarmowego, wzmacnia układ odpornościowy i dlatego może być stosowany w produkcji produktów o właściwościach leczniczych i profilaktycznych.
Te właściwości otwierają perspektywy szerokiego zastosowania polisacharydów, takich jak kefiran, w przemyśle spożywczym, aby zaspokoić rosnący globalny popyt na naturalne, zdrowe produkty spożywcze.
Badania pokazują także, że kefiran stymuluje i wspomaga wzrost wyizolowanych szczepów bakteryjnych z ziaren kefiru.
Możliwość dodawania kefiranu do preparatów probiotycznych otwiera nowe możliwości dla skuteczniejszego dostarczania probiotyków do jelit.
Ponadto, literatura naukowa sugeruje możliwość wykorzystania kefiranu jako alternatywnego, biodegradowalnego materiału do tworzenia nowych rodzajów opakowań.